Pokorne ziarnko gorczycy

Apostołowie prosili Pana: «Przymnóż nam wiary!». Pan rzekł: «Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: "Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze!", a byłaby wam posłuszna.

Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: "Pójdź i siądź do stołu?". Czy nie powie mu raczej: "Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił?". Czy dziękuje słudze za to, że wykonał to, co mu polecono? Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: "Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać"». (Łk 17,5-10)

---

W życiu każdego wierzącego przychodzi moment, w którym czuje, że jego wiara jest słaba i niewystarczająca. Trzeba wtedy za apostołami zawołać: "Panie, dodaj nam wiary!".

Dzisiejszy fragment mówi dwie ważne rzeczy. Po pierwsze, wiara jest łaską. Oczywiście, że każdy z nas jest obdarzony zdolnością do wierzenia. Każdy także potrzebuje codziennie na nowo skłaniać swoją wolę i umysł do posłuszeństwa temu Słowu, przez które wszystko się stało. To jest wysiłek ze strony człowieka. Jednak przede wszystkim, wiara jest darem danym od Boga. To On wychodzi z inicjatywą, bez której nasz ograniczony umysł nie byłby w stanie zaakceptować choćby najmniejszej prawdy o Bogu.

Po drugie, potrzebna jest pokora, którą tutaj Jezus ukazuje, jako znajomość swojego miejsca i swoich obowiązków. Tej pokory nam potrzeba, żeby przyjąć to słowo, które zostało do nas wypowiedziane. Pokora pozwala zaowocować wierze, która została zasiana. Sługa nie musi znać wszystkich zamiarów swojego Pana, nie musi rozumieć Jego planu (por. Ha 1,2-3 - dzisiejsze pierwsze czytanie). Potrzebuje jednak pokornie zaufać, że wszystkie wykonywane sumiennie obowiązki prowadzą ku realizacji tego planu (por. Ha 2,2-4).

Jezus mówi, że wystarczy odrobina czystej wiary, aby w życiu zaczęły dokonywać się wielkie dzieła Boże. Ziarnko gorczycy, jak wiemy skądinąd, zaczyna niepozornie, ale szybko się rozrasta w potężne drzewo... (por. Łk 13,19)