Pokora

Gdy Jezus przyszedł do domu pewnego przywódcy faryzeuszów, aby w szabat spożyć posiłek, oni Go śledzili.

Potem opowiedział zaproszonym przypowieść, gdy zauważył, jak sobie pierwsze miejsca wybierali. Tak mówił do nich: «Jeśli cię kto zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca, by czasem ktoś znakomitszy od ciebie nie był zaproszony przez niego. Wówczas przyjdzie ten, kto was obu zaprosił, i powie ci: "Ustąp temu miejsca!"; i musiałbyś ze wstydem zająć ostatnie miejsce. Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. Wtedy przyjdzie gospodarz i powie ci: "Przyjacielu, przesiądź się wyżej!"; i spotka cię zaszczyt wobec wszystkich współbiesiadników. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony».

Do tego zaś, który Go zaprosił, rzekł: «Gdy wydajesz obiad albo wieczerzę, nie zapraszaj swoich przyjaciół ani braci, ani krewnych, ani zamożnych sąsiadów, aby cię i oni nawzajem nie zaprosili, i miałbyś odpłatę. Lecz kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych. A będziesz szczęśliwy, ponieważ nie mają czym tobie się odwdzięczyć; odpłatę bowiem otrzymasz przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych». (Łk 14,1.7-14; zob. także Syr 3,17-18.28-29)

---

Pokora. To jedna z najbardziej niezrozumianych cnót. Nie tylko współcześnie - wydaje mi się, że w każdym czasie ludzie mieli z nią problemy. Łatwo jest nam popadać w skrajność. Z jednej strony promuje się to, co wielkie, piękne, bogate. Każdy chce pokazać swoją najlepszą stronę, chce być chwalony, poważany, czasem nawet uwielbiany. Z drugiej strony są osoby, które za wszelką cenę będą chciały pokazać jak bardzo są niegodni, najniżsi ze wszystkich ludzi. Pokora jest często błędnie utożsamiana z tą drugą postawą.

Jezus mówi o czymś zupełnie innym. Człowiek pokorny zna i akceptuje prawdę o sobie samym. Zna swoją wartość i godność, ale równocześnie akceptuje wartość i godność drugiego człowieka na równi ze swoją. Stąd nie będzie się starał nigdy pokazywać "kim to nie jest". Pokora wiąże się także z bezinteresownością. Człowiek pokorny nie oczekuje niczego w zamian za swoje postępowanie, za dobro, które czyni.

Tak bardzo brakuje pokory w naszej codzienności. O ile łatwiejsze i przyjemniejsze byłoby nasze życie we wszelkich wymiarach osobistych czy społecznych, gdybyśmy wszyscy kierowali się pokorą, zwyciężając nasz egoizm?